gedachten buitelen over elkaar
en vertroebelen mijn blik op het leven
op de mensen om me heen
op mezelf
 
als een dwangbuis
beperken ze mijn vrijheid
 
alles heb ik van te voren bedacht
en alles overdenk ik achteraf
 
hoe het zou moeten zijn
hoe het had moeten zijn
 
gedachten 
ze doen me verlangen
naar stilte
naar kaalheid
naar leegte
even geen gedachten
even niets weten
 
om een vogel te horen
hoog in de lucht
hij schreeuwt
 
om de zon te voelen
in de herfst
zij verwarmt
 
om de appel te zien
aan de boom
hij glimt
 
om de wind te ervaren
langs mijn wangen
zij verfrist
 
niet weten
ruimte in het moment
een heldere blik
kijken naar wat is
opnieuw beginnen 
steeds weer
onbevangen
nieuwsgierig
steeds weer

linda

ik zit
en kijk
en luister

ik zie het land
de koeien in de mist
het geel en bruin van de bomen
de zon komt op
en zet alles in een stil licht
de dagen worden korter

ik zit 
en kijk 
en luister

het is maar even
het is een eeuwigheid
het is dankbaar
ik hoef alleen maar te leven
meer hoef ik niet te doen
wat een geluk
mijn glimlach
omarmt me

er is geen streven
geen vasthouden
geen weerstand

het zoals het is
en ik maak daar deel van uit
ik beweeg mee
op het wiegende leven
van de zon
die komt
en die gaat
​
het moment
is voldoende in zichzelf
een geschenk
dat geeft
wat het in zich draagt
als de tijd zelf

de zon warmt mijn rug 
een vlucht lepelaars trekt voorbij
de dagen worden korter
de tijd neemt me op
ik volg mijn weg
en keer me naar binnen
de zon gaat onder
en zet alles in een zacht licht

Linda